Greek HipHop Lyrics

Rio

Πάνω στο σώμα μου καρφώνονται χιλιάδες βελόνες
Δεν στάζει αίμα ενώ Ζωγραφίζω με λέξεις τις σκοτεινές μου εικόνες πάνω στα αστερία
Δεν παίζει θέμα Οι νύχτες μου πλέον δεν έχουν τέρμα
Με πιάνω να παραπαταώ κάπου κάτω από την Ακρόπολη
Κρατά μια μπύρα στο χέρι μα είμαι ήδη κωλος πολύ
Ανάβω το γαρότσι και μονολογώ ζαλισμένος μέσα στην πλάνη μου
Το βήμα μου Αργο έχω σκοτούρες στο κεφάλι μου
Κι όσο νυχτώνει ησυχία στοιχειώνει την μαύρη πόλη μου
Εγώ απλώνω στον καπνό μου το μαύρο σεντόνι μου
Γιατί να μην μπορώ να γυρίσω λίγο πιο πίσω
Να ζήσω πάλι το story μου Μάνι το πιστόλι μου
Φέρε μου το πιστολι μου ικανός να κάψω όλα τα όνειρα της πιο όμορφης νύχτας
Απλά σαν να βάζω φωτιά στο πακετάκι με τα σπίρτα
Γελώ σαδιστικά πάνω απ τα φωτά της Αθηνάς και χάνομαι
Μην σώσεις και με βρεις ποτέ Το ζω εκεί που σπάνε καρδιές
Εκεί που βουλιάζουν ψυχές εκεί που δεν υπάρχουν όνειρα μονό τώρα
Εκεί που δεν υπάρχει το χθες εκεί που σπάνε όλες οι γαμημένες υπομονές
Σύμμαχος πλέον με τις σκιές που ακροβατούσαν ανάποδα μέσα στο δωμάτιο μου
Και τις φωνές που αγκομαχούσαν να βγουν απ το μυαλό μου
Είναι φόρες που χάνω για λίγο το εγώ μου
Άδω που γιορτάζω για εκείνους που με σκοτώνουν
Ποτέ μου δεν φανταζόμουν να με λυτρώνουν οι δαίμονες που κρύβε μες το υποσυνείδητο μου

Ρεφραίν
Είναι νύχτες που με πάνε παντού με Φου
Και είναι νύχτες που με πάνε από εδω και από εκεί
και εύχομαι να ανοίξει η γαμημένη γη και να με καταπιεί

Mani

Ο πλανήτης σκάει boom δεν τα μιλάμε
Δεν παίζει μετά μα δεν λυπάμαι
Θυμήσου θυμάμαι όταν πεθάνω θα φύγω περήφανος
Δεν με φοβίζει το σκοτάδι ξέρω πουθενά δεν πάμε
Δεν έχουμε ψυχή μα άθελα μας την χρωστάμε
Δεν φτάσαμε ποτέ πουθενά δεν προχώρημα
Κάνουμε κύκλους σε μια σφαίρα στο κενό
Αντίστροφη μέτρηση προς το θάνατο από την γεννά μας γι’αυτο κάθε μας βήμα είναι μάταιο
Μέσα στο απέραντο κι άπειρο είναι τέρας το σύμπαν με μη δεδομένο αύριο
Άλλωστε να καμαρώσω τι??Ονόμασανε τον φόβο τους θεό οι θνητοί
Και ζουν παράνοια δεν γύρισε πίσω κανείς
Κάτω απ την επιφάνεια ίσως να ονειρεύεσαι για πάντα μα να πέφτεις σπάνια
Ίσως να ναι κάπως έτσι τώρα ίσως να μην υπάρχετε καν
Ποια είναι τα όπλα μου ώστε να μάθω τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι μου
Φαίνονται κόλπα ενός ξεπεσμένου μάγου σε ένα πλανόδιο τσίρκο προ πόλεμου
Τι να πιστέψω πες μου Τους δαίμονες μου Θα αφήσω ελεύθερες τις εμμονές μου
Μπας και φύγουν επιτέλους οι πληγές μου Οι ενοχές μου και κλείσω από επιλογή
Θα ήταν στις τρεις ευχές μου Θα ήταν μες στις τρεις ευχές μου

Ρεφραίν
Είναι νύχτες που με πάνε παντού με Φου
Και είναι νύχτες που με πάνε από εδώ και από εκεί
και εύχομαι να ανοίξει η γαμημένη γη και να με καταπιεί

Χάνω το νου μου
κάθε βράδυ περπατώ το δρόμο για την κόλαση
κοντά στο τέλος είμαι νύχτα
τέλος για κάθε συναίσθημα μου ζήτα
δεν έχω τίποτα να δώσω Αθήνα
παιδί σου μα μεγάλωσα δίχως να σ'έχω δίπλα
κάνναβης καύση
μες στην αλάνα μεθυσμένος είμαι τσίτα
ματιές δικάζουνε το μέλλον των ματιών
αν θέλεις κοίτα με, έχω καύλες ακόμη και πίτα
μες στη σιωπή το βήμα μου γίνεται θόρυβος
φωνές ακούγονται μέσα απ' τα σπίτια
μάτια που κοιτούν πίσω από κάγκελα
βλέπουν μισή αλήθεια
είδα τα πάντα στο δρόμο
εκτός από τη χλίδα μόνο
και αυτό να ξέρεις τα χείλη σου
γίναν στα χείλη μου για μένα οξυγόνο
νύχτα
ήταν σαν όνειρο μα θυμάμαι τα πάντα τώρα
μέσα στον πόλεμο μα δεν έγινα θύμα
ποτέ μου δεν έδωσα τον αδερφό μου για το χρήμα
πάνω στη ζάλη μου παίζω τα πάντα χύμα
αυτά τα φώτα μου θολώνουν το πεδίο
γύρω μου σκοτάδι κι έχει κρύο
τίποτα δεν είναι αστείο
πάντα ζάντα
τα αδέρφια μου με ξέρουν
δεν φωνάζω σα μαλάκας
για να τους το παίζω μάγκας, δες
δε βγαίνω κάρτα, μεθώ πριν απ'το χάραμα
πεθαίνω και πάλι τη νύχτα ζωντανεύω για να
κάνω κουμάντα
περνώ απαρατήρητος αν θέλω δεν με βλέπεις και
αν έχεις φράγκα ψηλέ να προσέχεις
δεν κρατάν όλα για πάντα
είδα το φως μου μια νύχτα μέσα στα πάρκα


Γράφω κάτω απ'τη σελήνη
αναγκάζομαι
ό,τι μου 'χει μείνει έιναι
παγιδευμένη λογική μέσα σε δίνη
τη νύχτα
βγαίνω απ'την παγωμένη λίμνη (Χ2)


Δεν πόνεσα
φίλε βγήκα από τη μήτρα φόνισσας
όλοι σας
πνίγεστε μέσα στην πόλη σας
εμένα δεν με ξέρετε πια
και δεν φοβάμαι να πεθάνω
πόσο δεν το φαντάζεσαι καν
δεν αποσύρομαι το χάραμα
δεν βρίσκω ύπνο μα
όταν ανοίγω τα μάτια πρέπει να φύγω
για πόσο ακόμα θα κρύβομαι από τον ήλιο;
γίνομαι λάδι στη φωτιά δεν τη σβήνω
του μεθυσμένου το χαμόγελο είναι ψέμα
κι εφόσον με κοιτάς θα τρέχει θέμα
άσε με να σου πω
μπήκα με τον αδερφό μου μόνος σε 20 άτομα
δεν το μετανιώνω ούτε λεπτό
περνούν εικόνες βροχή πάνω απ'τα μάτια μου
πάνω στα χείλη μου πέφτουν σταγόνες
χημείες
πάνε χειμώνες
ματωμένοι χειμώνες που με βρήκανε τη νύχτα
κάτω απ'τις πευκοβελόνες
δεν μπουσουλάω
πατώ τα βήματα βαρώντας τσίτες
κάτω από την πανσέληνο μεθάω
πάνω σε μνήμες
τα λόγια μου σημάδια, λεπίδες
ματωμένα κρεβάτια κι ελπίδες
είναι θαύμα που θυμάμαι το όνομα μου
δε νιώθω μόνος με το δαίμονά μου
εγώ θυμάμαι το σκοτάδι από τη μήτρα
εφόσον δε με νίκησε ποτέ τη λέμε νύχτα


Γράφω κάτω απ'τη σελήνη
αναγκάζομαι
ό,τι μου 'χει μείνει έιναι
παγιδευμένη λογική μέσα σε δίνη
τη νύχτα
βγαίνω απ'την παγωμένη λίμνη (Χ2)

Ξέρεις τι μου κάνουν τα μάτια σου;
εγώ τρελαίνομαι και χάνομαι

Τα 'χω χαμένα,εδώ και κάτι μήνες δίχως φρένα
η γη με καταπίνει όπως καταπίνω αίμα
τρέχω,κι όμως δεν φτάνω πουθενά
δεν είμαι σίγουρος που πέφτω
αν αντέχω δεν καταλαβαίνω
σταματήστε το γαμήδι να κατέβω
δεν παλεύω μια και ανακατεύομαι
έχω στο νου μου τα δικά μου
δεν προλαβαίνω να μάθω να φέρομαι
δεν προσπάθησαν να με μάθουν,δεν με ξέρουν
χάνω το βήμα μου,τα μάτια μου δεν βλέπουν
πως τ' αποφεύγω να κοιτάζω ότι σιχαίνομαι;
μεθάω,πάω όπου πάει
δεν ακολουθάω,μόνο βαδίζω με το τέλος μου τον ίδιο δρόμο
και μάλλον παίζει να φτάσουμε κάπου σύντομα
συμβαίνει όταν γίνεσαι βλάβη μέσα στο κύκλωμα
θέλω μόνο να με θυμάσαι της ώρες που η νύχτα σβήνει και κοντά μου θα σαι
βάζω στίχοιμα

Παραπατώ μέσα στην κάπνα
μόνος λυγίζω και βγάζω τα μάτια μου πάντα
στο σώμα μου ουλές από σημάδια
δεν φτάνει μια νύχτα μόνο να βγάλεις την μάσκα (x2)

Παραμιλάω κάθε χάραμα στο πάρκο δίχως λόγο
Χαζεύω τα αστέρια,πενθώ τον κόσμο,πέφτω ανάσκελα
δεν γυρεύω το φως μου,μάτια δίχως κόρες
είμαι όσα δεν παίρνει ο θάνατος απ' το μυαλό μου
όχι όσα μου επιτρέπουν
παγιδευμένος σε μια πόλη που σιχαίνομαι μα είμαι εθισμένος
όπως και σε κάθε μέθοδο που το μυαλό μου καίει
σε κάθε τρόπο που κάνει το μυαλό μου να κλαίει
δεν πιστεύω κανέναν πια
έπνιξα κάθε ελπίδα μου μέσα στα ψέμματα
τα είδα όλα σε μια νύχτα,μετά πέθανα
χάρισμα για την θλίψη σου
όσα δεν θέλανε να κάνω τόσα έκανα
πίσω απ' το βλέμμα σου τι κρύβεται κοιτάμε
ποτέ μου δεν προσπάθησα να δω γιατί φοβάμαι
γίνανε μνήμες σε σελίδες τετραδίων
τα συναισθήματά μου πάντα με βγάζανε μείον

Παραπατώ μέσα στην κάπνα
μόνος λυγίζω και βγάζω τα μάτια μου πάντα
στο σώμα μου ουλές από σημάδια
δεν φτάνει μια νύχτα μόνο να βγάλεις την μάσκα (x5)

Θα με τρελάνεις
δεν ξέρω τι μαλάκα παριστάνεις,δίχως όφελος
μην μου μιλάς είμαι σε πόλεμο
δεν σου χρωστάω οπότε πως ζητάς μικρόφωνο μαλάκο;
την γη των αθανάτων σκάβω
μέσα τοποθετώ πουτάνες
χαμένος μέσα στις αλάνες
την κόκα δεν την βράζω πια,τσίτες δεν μου σκάνε
σκάμε σαν καπνογόνο μες την μούρη σου και σπάμε
την μήτρα σου θα φάμε
την φίλη σου μεθάμε
στην γύρα μας μετράμε κουβάρια
είναι νύχτες δίχως μέλλον, παίζουν μπάτσοι
και όταν δεν παίζουν παίζουν καλοθελητές
ποιός με δικάζει;
κανένας δίχως λάθη,τινάζει μέσα στο άδειο μου κεφάλι
ξυπνάω μες τη νύχτα δίχως πια μόνιμο χάδι,Ελλάδα
δέκα εκατομμύρια με βλάβη
μιλάνε,την γύρα μου και μπαίνουμε στην μάχη
τον πρωτοπόρο μίσους πάνω στο πρόσωπο του πλανήτη
τον πρωτοπόρο πόνο σε στίχους και γαμήσου
μιλάς γι αυτά που θέλεις και ποζάρεις
και μαζί σου γαμιέται ένας ήχος,συντονίσου
είμαι στο πάρκο και κράζω κάθε πούστη δίχως λόγο
πουτάνα την ακούμε δίχως κρότο
πέφτουν οι τόνοι,τα πάρκα στοιχειώνει

Μέσα μου ψύχος
ο πόνος τοκετού,γέννα του ξίφους
Αθήνα,φωνές μέσα απ' τον τοίχο με εθίζουν
πάει καιρός που πήρα αγάπη και είναι επείγον
λυγίζω δε,μα χάνομαι μέσα στο πλήθος
ο κόσμος γύρω,στα μάτια τους διαβάζω μόνο μίσος
τα μάτια μου δεν κλείνουν,είμαι τρύπιος
τόσο τρύπιος,ποτέ δεν συμβιβάστηκα με λίγο
το κτήνος σε ένα κόσμο τόσο γκρίζο είναι
είπα θα φύγω μόλις αποδεχθώ πως δεν κατάλαβες
και εγώ μόνος μιλάω σε έναν τοίχο
με λένε Νίκο,και εφόσον είναι λίγοι που με ξέρουν
τόσα πολλά που 'χω αφήσει πίσω
είναι χαράματα,δεν βλέπω να πατήσω και πετάω
πορεία προς τον ήλιο είναι ο στίχος,δεν σβήνω
ανοίγω τα μάτια μου στο βυθό,βλέπω καρκίνο
τα χέρια μου με πνίγουν μες τον ύπνο

μέσα στην γη των ηθικών κυνικών των πολιτικών ηγετών
των πυρηνικών απειλών των ελληνικών τοπικιστών
εγώ σιχαίνομαι λόγος ημών φέρομαι και λέγομαι
μικροφωνικών υλικών κοίτα δεν πέφτουμε πατάμε βήμα βημα την Αθήνα
ξέρω όσο και τον κωλο σου με παντομίμα
παίζουν ρόλους τρίτους μονός μου και μονός σου στον χώρο σου
κόβουν λεπίδες σελίδες
αυτοσχέδια μοτίβα που πέφτουν και σκάνε σαν χειροβομβίδες
μνήμες σβήνουν και όσοι πάνε να μας συγκρίνουν δεν
μπορώ να κρίνω δεν βρήκαν το θάρρος να ανασανουνε
και όπως αγαπάνε θα πεθανουνε
αν είναι δυνατόν πως νταβατζηλίκια προβαλουνε
κορυφές χούφτες ανικάνων πειρατών παγετών
πάγωσα το στόμα τους για πάντα
μέχρι την καταστροφή απ τον Αρμαγεδδών
κοίτα τον στίχοι σε πείραμα το πείραμα
δεν πέτυχε στίχοι τώρα ψάχνουνε για θήραμα
ισχυρίστηκα ήταν ατύχημα πουτανα τώρα βρίσκομαι σε δίλλημα
να χαραμίσω πάνω σου την σύριγγα
και αυτοί που μύτη σηκώνουν θα πέσουν μονοί τους
όπως η πτώση της μάνα απ το μπαλκόνι τους
άλλοθι πρώτο γαμούσα την κόρη στο σαλόνι τους
yaw, mc's που βγαίνουνε σε φωτο με μαγιό
αφήνω στο τέλος μονάχα ζωντανό ένα yaw

τότε σαλτάρω τον έλεγχο χάνω πέφτω πάνω τους
εφόσον δεν θυμούνται ποιος είμαι ρωταν την μάνα τους
έχουν τον χρόνο δικό τους πίνω τον μπάφο μου
και πόσους τάφους θα σκάψω πριν από τον τάφο μου (2x)

όταν πεινάω, κόβω από την πουτάνα μου ένα χέρι και πονάω
μάλλον θα την αγαπάω, μάλλον το 'χασα, κολλάω
ενθύμια στον τοίχο από ό,τι σκότωσα
τη νιότη μου, την μικρή μου ψυχή και μια γειτόνισσα
και είμαι τόσο ψηλά
που καθώς πέφτω καταπάνω τους στα μάτια τους παθαίνω ζημιά
τι λένε για μένα δεν έχω το χρόνο να το απολαύσω
θα 'ταν ψέμα να πως δεν θα 'θελα να τους θάψω
και είναι θέμα χρόνου μόνο θέμα να ξεσπάσω
σαν ανώμαλος επάνω στα κουφάρια τους με πάθος
μετά τα κόκκαλα σπάω, πάω στη μάνα τους και
τις δίνω κάτι να βάλει μέσα στον τάφο τους
και πριν το πεις θα 'μαι από πάνω σου η πόλη λέγεται Αθήνα
το σύρμα τυλίγεται στο κεφάλι σου
είναι το Bong
εκ των Αθηνών
και είναι για πάντα
ο λόγος που δεν θα βγάλετε φράγκα

φίλε σκάβω δέκα τάφους μαζί, δεν υπάρχω
παρά όλα αυτά με θέλεις εκεί, μα εγώ δεν θα 'ρθω
δεν παλεύουν μία οι mcs, αξίζουν τάφο
εμένα δεν θα με πάρουν μαζί, άλλα γράφω

σκαλωμένο rap που καίει φτύνω,είμαι πένθος
μονομάχε πέσε πριν την μπάρα μου είναι κέρδος
δεν έχω τίποτα να χάσω χώνεψε το
καταστρέφω κι αν θες να καταστρέψεις πακέτο
κάθομαι πίσω απ' το κοινό και περιμένω
να αφήσεις το μικρόφωνο για λίγο και ανεβαίνω
έχω το πάτημα εφήβου
και τον πουτσο σηκωμένο
τις μπάρες 30αρι και μια mentos
και ανοίγω στόμα κόκαλα σπάνε πέφτουν στο χώμα
και το γυρνάς στο pop σαν την Madonna
είπα στην μάνα μου δεν θέλω μακαρόνια
ναι, δεν θέλω για 12η ημέρα μακαρόνια
τότε νομίζεις αστειεύομαι toy
είσαι ηλίθιος και δεν χρειάζεται να είμαι ο froyd
πήρα την πόζα σου μες την polaroid
και την εκολλησα δίπλα από την αφίσα των floyd

τεχνικές τόσο πολεμικές που τα μικρόφωνα γίνονται μηχανές φονικές
αίματα πέφτουν στο πουκάμισο δες , τζάμπα λεκές φιλέ τζάμπα το τσιγάρο μου καις (4x) 

Βγάζω μάτια με την μπέσα που πένσα που έβγαλα την γλώσσα σου
δίχως να αφήσω μες τον χώρο σου σημάδια
ως αποτέλεσμα εθισμένος στα χάπια
μεθυσμένος πεθαίνω και ξαναγεννιέσαι κάποια
από όσα βγαίνουν απ'το στόμα μου, πόσα βγάζουνε νόημα
πόσο νόημα βγάζει η πόλη μας
θα χαρακώνω πρόσωπα δίχως χαμόγελα
να μοιάζουν με τον Τσάκι μέχρι αύριο το απόγευμα
ματώνουν δαίμονες, κάποιοι διαλέγουν τον διάλογο
εγώ πιστεύω πως με κάνει ευάλωτο
η μόνη λύση είναι η βία
η μόνη αληθινή ελευθερία
κάτι κυλά στις φλέβες μου, ανοίγω μάτια είμαι ακόμη στην πλατεία
κλείνω κύκλους και έτσι κοιτάνε ευθεία λόγο ψύχους
πήρα την τάση για εμετό και την έκανα στίχους
τους ίδιους στίχους που μοίρασα στους κατοίκους

και πάει κάπως έτσι
η γλώσσα μου θηλιά για την κρεμάλα
που σφίγγει μετά από κάθε λέξη
και πάει κάπως έτσι
παγώσαν τα χείλη μου μα δεν τρέμουν
χτυπάνε στο κέντρο και καταστρέφουν
και πάει κάπως έτσι
ταξίδι την νύχτα που'χει πανσέληνο
μικρόφωνα σπάνε απ'την πρώτη γεύση
και πάει κάπως έτσι
το πρόβλημα σου ζει κι αναπαράγεται
τι περιμένετε να καταλάβετε

υπάρχω παντού, αφού παντού υπάρχει κι ένας μύθος
μέρα που κι αν δεν έχεις πυρετό σε πιάνει ρίγος
ανάμεσα στο πλήθος σαν λουλούδι μες τον άνεμο
άνετο, το να σε σβήσω είναι ευχάριστο
θέλω κάτι να πας να βρεις
θάνατο για όλους τους mc's
βασανιστικό σαν να σου κάνω diss
είμαι εγώ κι άλλος κανείς
μέσα στη πόλη που θα κάνεις τα πάντα για να ανεβείς
το νου σου κουφάλα
πηγαίνω πάνω-κάτω σαν τραμπάλα
και όταν τρελαίνομαι διασκεδάζω στην κρεμάλα
Adams family, εκεί που οι άλλοι στέκουν απαράμιλλοι
έρχομαι κατά πάνω τους και μένουν άλαλοι
είμαστε μόνοι μας όσο κι αν το ζορίζετε
όσο κι αν προσπαθείτε να νομίζετε πως γίνεται
πέφτει κάτω και χύνετε
και χάνετε απ'τα μάτια μου μπροστά
σαν να τον απολύσαν στην δουλειά

που καταλήγω όταν, να δω το φως
μα πάντα μέσα μου κρυβόταν

Mani

Φτύνω σάτιρα τους τρόπους μου για τα δεκαπεντάχρονα
να κόψουν το λαιμό της δασκάλας τους μες το μάθημα
πίνω θανάτους ως που να πέσω ανάσκελα
κοιμάμαι πάνω στα αίματα μου δίχως πάπλωμα
δεν έχω σχέση με σένα πουτανα μάθε με
όσο σε αφήνω για να ελπίζεις τώρα χάνομαι
μες την ομίχλη σαν σκιά από τον υπόγειο
και να 'μαι στη σελήνη με θεά μου την υδρόγειο
τι να προσφέρω σε μια φάση ετοιμοθάνατη;
κλείνω τα μηχανήματα έχοντας ήδη άλλοθι
και δραπετεύω με το μυαλό της στα χέρια μου
κάνοντας πιο πολλά λάθη κι απ' τον πατερά μου
με λένε μάνι,δεν παίζω σε μικρόφωνα είμαι βλάβη
για αυτό δεν ακούγονται μονομάχοι
θα πιω το χάπι μου απτή μύτη μου για πλακά
και έπειτα θα καταλάβετε μια για πάντα

Styl μω

Το styl μου,μω
το ξέρεις καιρό
γαμιόντας πάω τους mc's στον ρυθμό
τι,δεν πιστεύεις στον θεό;
κοίτα με,περπατάω πάνω στο νερό
πέστε κάτω,έι ραψωδοί,έι
σάλια απ' τη μαστούρα είστε,πέφτετε
κάτω πέφτετε,μένετε
σας κόβουμε και ουρλιάζετε
bong,το φτύνω στο μέγιστο
άλλη μια πανσέληνο οι στίχοι μου στη σάρκα της σελήνης πάνω
τόσο ψηλά φτάνει το χέρι μου
μπορώ,αν θες την κατεβάζω
απ' τον Βορρά στην Αθήνα rap ήττα,κό-
βω τους mc's,mc's διδάσκω
το πουλί μου μειώδες,σαν τον Σουγκλάκο
δεν σε σώζει κανείς,de facto

Ποιός αναπόλησε του εγκλήματος τον τόπο;
πίσω γύρισε πάλι και παίζει μπλόκο
επώνυμος μεθυσμένος,στο που πατώ δεν νιώθω
μα είναι τα πάντα κατασκότεινα,πήρα την νίκη
οπότε παρ' όλο το χειροκρότημα
ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα 'σουν τόσο toy όσο φαινόσουν
θα κάτσω πάνω από το στήθος σου σαν δαίμονας
ώσπου να νιώσεις την παράνοια απ' τα μέρη μας
κι όταν θα φύγω θα πέσω απ' το παράθυρο στη γη
με ταχύτητα φωτός μες το σκότος θα χω χαθεί
πλέον ραπάδες γίνανε trendy
βάλανε πάνω στον πούτσο τους νέον,χασκογελούν
λέω πως έχω ευθύνη
μέσα στα δάχτυλά μου καταστρέφω όνειρα σαν αγανακτησμένο τζίνι
δίχως ταυτότητα και σύντομα φίλε χωρίς βενζίνη
πηδαώ τον γκρεμό με την αφρόκρεμα

περνούν εικόνες απ' τα μάτια μου,τα φώτα πέφτουν
και το δωμάτιο πάνω μου σαν να ναι πέπλο
μόνο σκόνη,οι δαίμονες μου κρύφτηκαν κάτω απ' το σεντόνι (x2)

Δεν με έμαθε να ζω κανείς
όταν ρολόγια σταματάνε να κάνουνε κύκλους και κολλάνε
τι παγώνει;τις τελευταίες ποσότητες αίματός σου
δεν βλέπεις πέρα από την μύτη σου
θέμα δικό σου,όμως θέμα χρόνου
θα δεις ότι αποφεύγεις θα το βρεις σε κάποιο σημείο το δρόμου
εφόσον κοιμάσαι συνειδητά σε ότι σε σπάει
φοβάσαι ότι πονάει γιατί την αυταπάτη σου χαλάει
ονειρικά πλασμένοι κόσμοι για σένα να μπεις και να χαθείς
εκεί θα 'σουνα νικητής,mc παρακολούθαμε αφού ηττηθείς
και φώναξε γιατί δεν το δα πιο πριν
μυρίζει θάνατος όταν βιάζω το crew σου και μένεις άπραγος
όταν σου πήρα το χρήμα και έμεινες άφραγκος
ρώτα την μάνα σου πόσο αξιαγάπητος ήμουν όταν σου πήρα την δουλειά και έμεινες άνεργος

Πέρασαν μέρες,κάτω από την πανσέληνο είμαι
τεστάρω το μικρόφωνο
τους μεγαλύτερούς μου φόβους ζωντανεύω
μόνος μου καταστρέφω την γαμημένη μου προσωπικότητα
τι να σε κάνω;δεν σε θέλω
μπορώ μουνί να γίνομαι και μόνος μου
πέφτω μέσα στον πόνο μου και πενθώ
κόκκινος χειμώνας,νυφάδες μέσα στο κέντρο
πίστα στο nintendo
σκύβω να πιάσω χώμα από τον πέμπτο
μα είναι αδύνατον
χάνω την νιότη μου για παραμυθάδες
που πάνε ταξίδια δίχως γυρισμό
μόνιμος κάτοικος μες τον λήθαργο
να μην πεθάνω δεν είναι πιθανό
βλέπω τον κίνδυνο
και καθώς μπουσουλάω προς το μέρος του ραγίζει σαν γυάλινο αντικείμενο
φλόγα σε κίμονο
κάθε κείμενο,κάθε γαμημένο στράβωμα που τρώω και είμαι περήφανος
σουτάρω πουτάνες στο κλίβανο
μίλα μου ακόμη αν είναι για κάτι ασήμαντο

Υποδεχτείτε με ή βρείτε τρόπο για να φύγετε
πρώτου το πνεύμα δει το σώμα σας να αποσυντίθεται
σαν ανεβαίνω στην σκηνή σου ενώ ζορίζεσαι
και δείχνω στο κοινό σου πόσο απλά εξαφανίζεσαι
δεν αμείβομαι γι’αυτες τις μπάρες που τοποθετώ στα μετρά και ηλεκτρίζουν
ακόμα να ανακαλύψουνε το νόημα του πρώτου μου στίχου ήδη χαθήκαν
τότε φλιπάρω το μυαλό μου χάνω σκάβω τον λύκο μου
μέσα πέφτω και κολλαω ένα τσιγάρο
κάποιοι μασησαν και πεσαν μαζί μου κάτω μα πέσανε λάθος
γινανε κομμάτια από το άγχος
κι είμαι μικρός τόσο που μες στον νου σου κάνω βόλτες
και απ το στόμα σου θα κλέβω ότι τρως
χάνεις τον χρόνο σου με μένα
καθώς δεν παίζει ποτέ να με έχεις σε μικρόφωνα αναμένα
κοινώς είμαι φαινόμενο
καπνίζοντας την πίπα της ειρήνης φτύνω πόλεμο και;
η μάνα μου είναι η μονή που ακόμα με βρίσκει όμορφο
στον γαμημένο κόσμο που με εχούνε όμηρο
βάζω φωτιά οπού και να καταλήγω
Mc's μενουνε παγωτό μόλις ακούσουν τον στίχο
παρακολούθα με από χιλιόμετρα πίσω
και κάνε πως δεν με έχεις δει σιγά μην σε κυνηγήσω
λοιπόν

Μέσα από το μαγικό μανιτάρι μου
βγαίνω πάντα μισοπεθαμένος απ' την ζάλη μου
μετά απ' την μάχη μου φαίνονται μονομάχοι νικημένοι
κάτι που μπορώ να πάρω πάνω μου μα πάνω μου δεν μένει
όσοι με λένε καθυστερημένο κάτι ξέρουν
μα πάντα μου το κρύβουν γιατί έχουν συμφέρον
ανοίγω πίσω μου την πύλη για να φεύγουν
αφού δαγκώνουν μπάρες που δεν μπορούν να προφέρουν
πίνω γη μόνο,μόνο-μονολογεί το μαινόμενο κεφάλι μου είναι καταστροφή
βασικό,μα τ' αποτέλεσμα είναι μαζικό
ισοπεδώνω όλη την πόλη,μαγικό
κόβω του κάθε γαμημένου το μέλλον
και κατεβαίνουμε καταραμένοι,τον πόλεμο θέλουμε
δεν έχω λόγο να σε πείσω
έχω την νόσο και είσαι πίσω
τόσο που δεν σε φτάνω για να σε λιώσω
lsd μόνο,κρατάω μπάρες από τώρα για τον επόμενο χρόνο
με λένε super funk,ποτέ μου δεν αγάπησα τον κόσμο
γαμιόλα άνοιξε το στόμα σου,τελειώνω
έχω βυθίσει το εγώ μου στην αρρώστια
και δύο λεβίδες πάνω στα γαμημένα να σου πόδια
μα δεν χωράω πουθενά,ανοίγω τα φώτα και πέφτω
ελεύθερη πτώση από τον πέμπτο
φανατίσου,είναι το αστέρι μου στο σύμπαν αυτό τίποτα,όμως είναι μαζί σου

είμαι το φάντασμα της όπερας
ελαττώνοντας το οξυγόνο στα επίπεδα της ατμόσφαιρας
ο πρώτος πρόσφυγας από τη Βαβυλώνα
ανοίγει το στόμα φτύνει σεισμό και παγετώνα
oχτάποδο καλύπτει με ιστό όλο το δάπεδο
MC'ς παγιδεύονται μετατρέπονται σε μάρμαρο
κρεμάμε ανάποδο τον τελευταίο αιχμάλωτο
και αφού τον φάμε αμάσητο
μπαίνω πρώτος στο μπάσιμο
έλα και κλάσε μου δυο μπάρες υπόθεση είσαι
σπόρε τώρα κάτσε μου πάρε σειρά
τον τρόπο νιώθω να φέρω τον φόβο
τo’χω ήδη τοποθετήσει το σώμα μου φλογοβόλο
δεκάδες ξίφη μες τον κάλο σου κλέβω το ασθενοφόρο
και φέρω το σώμα σου στην κόλαση για δώρο
αι γαμήσου

Αράζω με το crew μου στο σπίτι του αδερφού μου
πίνω το φου μου,γίνομαι χου
την αλκοόλη μου φέρε μου πίσω να βρω τα σημάδια μες το νου μου
το νου μου έχω,δεν ξέρω ποιόν έχω πίσω από την πλάτη μου
έχω τα αδέρφια μου δίπλα αλάνι μου
και όταν είμαι μέσα στην πλάνη μου δεν δίνω μια για τίποτα πεθαμένε,καταλαβέ με
δεν έχω τίποτα να χάσω οπότε όλα για όλα
νιώσε με,δεν νιώθω τίποτα
βάζω φωτιά και καταστρέφομαι,πύρινα βήματα
φλεγόμενα μικρόφωνα με στίχους που γίναν συνθήματα από κάθε ηχείο
σε κάθε live η καρδιά σου θα σπάει
είμαστε εκεί,stand by
ΦΒΣ το πάμε όπου μας πάει
από τα Πετράλωνα ως του διαόλου την μάνα
lyrics και beats από την αλάνα
δεν έχω χρόνο για χάσιμο,χάνω μέρες
πίνω την μπύρα μου και κάνω την γύρα μου με τις χειρότερες λέρες
ξενερωμένος πάντα με τα πάντα
με χαμένα μάτια βλέπω το μέλλον
πριν έρθει μέσα σε γυάλινες σφαίρες
και είμαι κομμάτια
είναι 12 ακριβώς και είμαι ζάντα

Είναι 12 ακριβώς και είμαι ζάντα
τα μάτια μου έχουν κλείσει,κι όμως βλέπω τα πάντα
πίνω την γύρα μου και κάνω κουμάντα
έχω μια μπύρα και δυό γάρα καβάτζα (x4)

Μέσα στην πόλη με κοιτάνε σαν να ήρθα απ' το διάστημα
γύρισα πίσω από την γη τον δαιμόνων
λένε φέρομαι παράλογα
μα κανένας πόνος δεν είναι αρκετός για να λυγίσει δολοφόνο
πάνω απ' τα σύννεφα δεν ξέρω τι συμβαίνει μάγκα
εδώ παιθένουνε συχνά από περίστροφα
πεθαίνω σήμερα,δώσε μου έναν λόγο για να μην γυρίσω πίσω την επόμενη σαν θύελλα
δεν έχεις γνώμη,θα χάσεις το μυαλό σου αν χαθείς μες το δικό μου
πάντα σε εμπόλεμη ζώνη
είμαι ένας από τους χιλιάδες που πιάνω το μικρόφωνο
και ο μόνος που τελειώνει και έχει βλάβες
κόβω τα δάχτυλά μου και με χαρακώνομαι τ' όνομά μου πάνω
μετά βγαίνω στον δρόμο και τρέχω στον αστυνόμο
με απειλώ και γίνομαι επικίνδυνος
θέλω να με συλλάβετε
σηκώνομαι,κοιμόμουνα
δεν εξηγείτε που δεν έβλεπα πως έχετε όλοι πρόβλημα
δέκα πατώματα πιο κάτω,γυρίζω μεθυσμένος το Σαββάτο
και πίνω απ' τα μπουκάλια των φίλων,δεν παίζει φράγκο
βγάζω τους στίχους όσο κάνουν να κολλήσουν έναν μπάφο
κόβωντας τις φλέβες μου πάνω από κάποιον τάφο,για πλάκα
είναι η ομάδα μου φονιάδες που παρασιτούν τα πάρκα,Ελλάδα

Είναι 12 ακριβώς και είμαι ζάντα
τα μάτια μου έχουν κλείσει,κι όμως βλέπω τα πάντα
πίνω την γύρα μου και κάνω κουμάντα
έχω μια μπύρα και δυό γάρα καβάτζα (x6)

Mani

Φαίνομαι μέσα απ' την ομίχλη σαν τον διάολο
μαυροντυμένος,δεχτείτε με πάλι,μοιράζω πένθος
είμαι περίπου εδώ και ένα δεκάλεπτο με το μαχαίρι στον λαιμό σου,μίλα
είναι μάταιο,με τα δάχτυλα βγάζω την καρωτίδα
δεν παλεύομαι,δεν έχω ελπίδα
δεν έχω μια και στον ήλιο μοίρα
όμως έχω στο υπόγειο τέσσερις αστυνόμους
όντως,αν με νικήσετε θα φύγω
όμως τι να νικήσετε;δεν ξέρετε καν να μιλήσετε
εγώ κατούρησα το αμάξι της Λαμπίρη από πάνω ενώ ήταν μέσα,μπέσα
πίσω δεν κάνω,κινούμαι μες το δρόμο δίχως πλάνο
τι κέρδισα τότε,τώρα τι χάνω;
οπότε ένας νεκρός από τον τάφο του σηκώνεται
όταν οι ζωντανοί δεν νιώθουν

Δεν επιστρέψαμε,μέσα απ' τον τάφο σηκωθήκαμε
και την κόλαση φέραμε,ΦΒΣ
δεν ανατρέπομαι,έχω τον αδερφό μου δίπλα μου και καταστρέφουμε
απ' την Αθήνα (x2)

Sakir

Ακούς το bong da city
γεννήθηκα μέσα στην φρίκη
μεγάλωσα στον δρόμο μα δεν με έφαγαν οι λύκοι
εγώ και η ομάδα μου δέκα δεμένοι κρίκοι
πουτάνα κάτσε φρόνιμα τώρα αρχίζει η δίκη
δεν ξέρω αν θυμάσαι τις βρομιές σου και λυπάσαι
κρεμάλα μοιάζει ο δρόμος που διάλεξες,μόνος να 'σαι
μες τον καπνό ανακατεύεις τον καιρό
και ψάχνεις τα προσχήματα για το εγώ και τον Θεό
ανακατεύομαι,με αηδιάζεις
πως καταφέρνεις πρόσωπα συνέχεια να αλλάζεις
μην νομίζεις πως θα αλλάξει κάτι προς το καλό
μαλάκα ξέχνα το,μες το όνειρό σου θα ζω
είναι αμοιβαίο να δείχνεις σεβασμό σε αδερφό
είναι ωραίο να ξέρεις πως κρατάει καιρό
βγάλε τη μάσκα,δείξει το αληθινό πρόσωπό σου
άσε τις μούφες που πλασάρεις τώρα για το καλό σου

Δεν επιστρέψαμε,μέσα απ' τον τάφο σηκωθήκαμε
και την κόλαση φέραμε,ΦΒΣ
δεν ανατρέπομαι,έχω τον αδερφό μου δίπλα μου και καταστρέφουμε
απ' την Αθήνα (x2)

Μάνι

Δρόμοι γεμάτοι ντροπή αγγελοί πέφτουν απ'τα σύννεφα σαν να ταν βροχή
διακοσμούνε τις κεραίες για το κτήνος απο πίσω μου και νιώθω τροφή
είδα το φίλο μου να γίνεται εχθρός τι να πει
μία και δύο γι' αυτό και μέσα μου νιώθω το κρυό δεν
εμπιστεύομαι τι μάνα μου δεν είναι αστείο δεν
γύρω περίπολουν σωτήρες
οι φύλακες του κράτους τους με κόκκινες σειρήνες και μπλε
κολλημένοι μες την κίνηση χαμένοι μέσα στη μετάφραση
γέννα μές στο μίσος ειναι μύηση
το τι γένναει ο κώλος της Βίσση είναι είδηση αλήτες
δεν βγαίνουνε στο πάρκο παίζει πίεση
τόσα κτήρια
πόσα εκατομμύρια στριμωγμένα στη γυάλα
πνίγονται στην παλίρροια
εγω πιστεύω πως το τέλος θα ρθει σύντομα το θέλω
φοβάμαι το παρόν όχι το μέλλον
πλανήτης γη ευάλωτο σημείο μες το σύμπαν μετά μόνο σιωπή δίχως πίκρα
μες την Αθήνα κολάδικα μαζεύουν τα παράσιτα ωστέ να μην χαλάνε την βιτρίνα νέοι
μόνο τη φράντζα ποζά στην καφετέρια το όργιο
κάνει φίλους απ' το πληκτρολόγιο
παιδάκια γίναν ένα φύλο όλα με την ίδια φάτσα
το ζούνε δύο ώρες την βδομάδα
ε γιο εδώ κλειδώνω τη συχνότητα
πάρε μου μια πίπα να πέσει η δημοτικότητα
πριν βγάλω τα μάτια σου με την πένσα μου
και σου βάλω Πετσούκη να πήξεις μες στην ποιότητα
με λένε Μάνι η έδρα μου Πετράλωνα-Κουκάκι
Πετράλωνα και μπαίνω στη μάχη
δεν πήρα τίποτα πίσω πίσω μου υπάρχει
μια λεγεώνα από δαίμονες και λάθη

Ρεφρέν
Δεν πήρα τίποτα πίσω μα πίσω γύρισα
δεν είχα στήριγμα πίσω μου μα δε λύγισα
είναι πουτάνες οι νύχτες αλλά τις νίκησα
είδα τα λάθη μου τότε και σ' αυτά πίστεψα (x2)

Κακοήθης

Δεν πήρα τίποτα πίσω μα πίσω γύρισα
μόνος εναντίον πολλών μα το συνήθισα
23 έτη επάνω στον πλανήτη σας
κι όμως πότε δεν ταυτίστηκα με τον κύκλο σας
Κακοήθης
Και δεν θα φύγω
πριν φύγεις και ελπίζω να νιώσεις λίγο
toy η συννενόηση ασφυκτιά φωνάζει επείγον
είμαι μέλος της πόλης και συγκρατούμενων κατοίκων
συγκατοικώ με μια γενιά χαζών πιθήκων
τόσα λόγια που τόσα χρόνια
μείνανε μέσα μου την ώρα που εσύ το βάλες στα πόδια
τις περισσότερες φορές τ' αντιλαμβάνομαι
πως χάνομαι κι οι άνθρωποί μου ούτε καν μ' αισθάνονται
σου εύχομαι βλάκα να γαμιέσαι παντού και πάντοτε
πες μου πώς φτάσαμε μονάχοι εδώ συγκάτοικε;
κάτι θα κάηκε και πάλι τα ξεχάσαμε
και πάλι αράξαμε και πάλι κάτι κάψαμε
άσε με να πάρω ανάσα έχω πνίγει
δεν με κερδίζεις και δεν μ' αντιπροσωπεύει η τιμή
θα βάλω μια γρια πούτανα να σε καταραστεί
πες μου ποιος είσαι μουνί
να πάρεις πούλο και συ και συ

Ρεφρέν
Δεν πήρα τίποτα πίσω μα πίσω γύρισα
δεν είχα στήριγμα πίσω μου μα δε λύγισα
είναι πουτάνες οι νύχτες αλλά τις νίκησα
είδα τα λάθη μου τότε και σ' αυτά πίστεψα (x2)

ΕΠ

Μονάχα εκφράσεις νευρικές
σκέψεις αρνητικές
λάθη τύψεις ενοχές πίεση φόβος και στρες άγχος
τέσσερις στίχοι υπεκφυγές
γαμώ την τύχη μου παντού την ψάχνω μα τη ρουφά ο καμπινές,άκου:
πατώ στου τραίνου τις γραμμές
κολλήσαμε σε λάθη ν' αναζητάμε το χθες
είτε φταίω είτε φταις το μήνυμα είναι σαφές
είμαστε μόνο κουκκίδες σ' ένα σύμπαν αχανές
κάπου
στον πυθμένα σε κάποια γωνιά του πάτου
στην άκρη του μυαλού μου κάθε νύχτα ακούω φωνές
και δεν ανήκω στο μοτίβο των κεφάτων
έχω προβλήματα δεν μου τα λύνει ο φραπές άκου:
δεν γουστάρω να παίζω το ρόλο κάποιου
αυτά είναι για καβατζώμενους τύπους κι αδερφές
όταν ξεφύγω άπ' το μνήμα αυτού του τάφου
τα λόγια μου θα γίνουν για άθεους προσευχές

Ρεφρέν

Δεν πήρα τίποτα πίσω μα πίσω γύρισα
δεν είχα στήριγμα πίσω μου μα δε λύγισα
είναι πουτάνες οι νύχτες αλλά τις νίκησα
είδα τα λάθη μου τότε και σ' αυτά πίστεψα (x2)

Styl μω

Αθήνα πόλη ηδονής και φιγούρας είναι
στον ρυθμό της κόλασης θα με δείτε κάτω
φίλε ο ουρανός δεν προσγειώνεται
το 'κανα όπως γίνεται και τώρα κάτω στην γη ταξιδεύετε
βαρέθηκα να γερνάει το πρόσωπό μου
προς τον θάνατο πάμε μωρό μου
πως μπορώ;τόσο τρυφερά γκρεμίζω
πόσο λες να μπορώ,πόσο,πόσο να σαι
σαν τσιγάρω να σε σβήσω
η γείτονες με πήραν μάτι και με κρυφακούν
που λένε μω χώσε πιο δυνατά για να μ' ακούν
φοβάμαι μην κλέψουν τις ρίμες μου
μετά πλουτίσουν και γίνουν αυτοί εγώ
ο φόβος μου ανησυχίες για τον διπλανό
για ποιά ελπίδα;
Αθήνα βασισμένη,παγωμένη μπύρα και εφημερίδα
ξένοι μεταξύ μας
στο κεφάλι πάνω θα σου φέρω τη σανίδα
γαμώ όλη τη χώρα σου φασίστα
κορέστηκε η γεύση
για τα λεφτά γίνονται όλα
στο διάολο,πως καταντήσαμε έτσι;
στον πόνο του άλλου πάνω κατουράμε
άνθρωπο θα φάμε αν πεινάμε
αφού βλέπεις αρέσει
άνθρωπο θα φάμε,αρέσει

Δεν πήρα τίποτα πίσω μα πίσω γύρισα
δεν είχα στήριγμα πίσω μου μα δε λύγισα
είναι πουτάνες οι νύχτες αλλά τις νίκησα
είδα τα λάθη μου τότε και σ' αυτά πίστεψα (x2)

Είπα πως σκάω να χρεώσω,και ενώ δεν έχω μια είπα
πέσε για πίπα,έχω τον λόγο
συστήνομαι,είμαι η κάβλα της Αθήνας
η μάχη στα μικρόφωνα ανοίγει,χάνεις χρήμα
τα βέρια μου κάνω μέσα στο τμήμα,φίλε μόκο
τα πρώτα μου πειράματα σε σώματα μετόχων του gr
το καλομελετάς,είμαι από πίσω σου
τώρα γυρνάς και με κοιτάς και θέλεις μπράβο
ενώ μου τα μασάς έχεις το θράσος να θέλεις να καταλάβω,ζεις στον ύπνο σου
δεν είμαι φίλος σου,τα μάγια μου πάνω στο βουνό προετοιμάζω
το κεφάλι μου χάθηκε γι αυτό δεν κουβαλάω κράνος
άκου,είμαι ένα και ένα μίλκο
αν με τεντώσεις λίγο όμως τον ήλιο κρύβω
πρόσωπο με κατάγματα θα 'σαι όταν θα φύγω
δεν είμαι φρούτο κάποιας εποχής κι έτσι δεν λήγω
ακάλεστος στην κόλαση
λόγω στίχων ανοίγω τον παράδεισο στα δύο
γόνος των Αθηνών,μην τεστάρεις ούτε γι αστείο
εκπροσωπώ το μίσος που μέσα μου νιώθω
και δεν το 'χω σε τίποτα να το ανταποδώσω