Ψυχοδραμα - Όμορφη πόλη
Posted in Ψυχοδράμα07 6 σχόλια
(Άγνωστος Χειμώνας)
σηκώστε τα πανιά κόντρα στο καιρό, μη φοβάστε ρε τον Ποσειδώνα έχω αδερφό
όταν πιάνω πάτο τις δυνάμεις μου μετρώ
αλλάζω κλίμακα, ψάξε με στο κλειδί του ντό
Ragga μαγκα ελα δές τα πάντα
στο χαμόγελο απάντα και μια για πάντα
τα κοράκια όλα στράτια που σκαλοπάτια ανεβαίνουν 10-10 με φλόγας μάτια
τα παλάτια μου χτίζω, ποιος ειναι? ο σχιζο
στο μικρόφωνο αφρίζω, να πολεμήσω, έλα ίσος προς ίσο
τον ίσκιο μου θέλω να σβήσω
πριν ξεκινήσω, ήρθα απλά να χαιρετήσω
πες γεια στον παραμυθά ρε
πες ένα γεια στη λύπη που σου γεμίζει τα σωθικά
πες γεια στις φωνές του σατανά, αν το πιστέψουμε θα γίνουν όλα φωτεινά
γι' αυτό πες γεια στης ψυχής τα σκοτεινά
απ'τη γενιά της φρουτοπίας και απο τη μικρή Μελιά
θα'μαι παρών όσο ο Ρούχλας είναι λα
έλα να δεις αν είμαι αλάνι ρε στη μάπα μου μπροστά
είναι επιστροφή απ΄τη διαστροφή
το φάντασμα των ψυχοδράμα παγανιά έχει βγει
προς τη τελετή, α.χ. μ'αντοχή
από παιδί είμαι εδώ, τι να μου πεις κι εσύ
(Άυλος)
όψη που πάγωσε σαν ανάμνησης κραυγές, μπαρουτοκαπνισμένα σώματα
θανάτου άρωμα, βήματα πάνω από νεκρά κορμιά μεσα στο παρανάλωμα πυρός
για νύχτες, σκάλωμα, δυό λόγια πανικού μέσα στο τελευταίο αντίο
φως ατέλειωτο και ξάφνου σταματάει το κρύο
επιβάτες σ'ένα πλοίο, με κατεύθυνση τα Τάρταρα
πένθιμου σάλπισμα ηχεί στα αστικά αναχώματα, μόνο φυγής συναίσθημα
η ομορφιά της πόλης σαν θολή αναλαμπή σε μέθης ξέσπασμα
θύματα ξέφρενα σ'ένα λαβύρινθο με εκθέματα αποσύνθεσης
στολίδια μιας γενιάς τα αποκαΐδια
έχω μια έκφραση τέχνης, παγίδα, έλεγχος νοοτροπίας, σκέψης
άσκοπα παλεύεις να ανήκεις κάπου, να πιστέψεις
σ'εποχές στεγνές από χαρά κι αισθήματα
δρόμοι στο πουθενά, πιστοί στο τίποτα
επείγει κίνηση γι'ανάγκη για επαγρύπνηση
παρέμβαση, ήχος, τέχνη, εκτέλεση, ψυχο-επέλαση
σαν κύμα ωστικό ήρθε και σάρωσε σαν βόμβα στη Βαγδάτη τον εγχώριο
ήρθε και σάρωσε σαν βόμβα στη Βαγδάτη τον εγχώριο
(Αλλοπρόσσαλλος)
(...)
(Δ.Π.Θ)
άσχημη πόλη που όμορφα καίγεσαι, εκεί που απρόσωπη στέκεσαι
μέχρι την άκρη του κόσμου φαίνεσαι
βρωμάς σαν τα παιδιά σου μα δεν ντρέπεσαι
βαβυλώνια είσαι και λέγεσαι
πόρνη δούλη του σατανά πάνω απ'τη κόλαση φλέγεσαι
σιγά-σιγά γίνεσαι ό,τι σιχαίνεσαι
κάτω από τον μαύρο ουρανό σου βρέχεσαι, περιφέρεσαι, παραφέρεσαι
με βλέμα που πάγωσε στο φωτάγωγο ονειρεύεσαι
μπερδεύεσαι, κάπου κόλλησες πάλι και σέρνεσαι
μπαίνεις στα πλήθη και χάνεσαι, μ'αυτά ανακατεύεσαι
τώρα κοίτα να δεις τι μας ξημέρωσε
κέρασε φως την νύχτα μου και σάρωσε ό,τι είχαμε ως τώρα
αφήνω για ψεγάδια στο χάρο σε ορατή, μη ορατή
ό.τι συμβαίνει μέσα σε αυτή κυλάει στο χαρτί
το πόλεμο βρήκαμε τρόπο να μετατρέψουμε σε γιορτή
υπό την υποτροπή κάθε ταχυτατη διαδρομή είναι ανατροπή, τέλος δρόμου
χίλιες εφτά και μία νύχτες τρόμου
το ποιος στ' αλήθεια είμαι φαίνεται στο πρόσωπό μου
όμορφη πόλη, γύρω μου τόνοι μπετόν, άτελειωτοι δρόμοι
στέκεσαι μόνη, τι και αν μέσα σου κυκλοφορούν εκατομμύρια ανθρώποι
ακόμη, κινούμενη μοιάζει σαν να'ναι εκτός τροχιάς βαγόνι
07 κοινή λογική πως σε κάνει πιο δυνατό ό,τι δεν σε σκοτώνει...
σηκώστε τα πανιά κόντρα στο καιρό, μη φοβάστε ρε τον Ποσειδώνα έχω αδερφό
όταν πιάνω πάτο τις δυνάμεις μου μετρώ
αλλάζω κλίμακα, ψάξε με στο κλειδί του ντό
Ragga μαγκα ελα δές τα πάντα
στο χαμόγελο απάντα και μια για πάντα
τα κοράκια όλα στράτια που σκαλοπάτια ανεβαίνουν 10-10 με φλόγας μάτια
τα παλάτια μου χτίζω, ποιος ειναι? ο σχιζο
στο μικρόφωνο αφρίζω, να πολεμήσω, έλα ίσος προς ίσο
τον ίσκιο μου θέλω να σβήσω
πριν ξεκινήσω, ήρθα απλά να χαιρετήσω
πες γεια στον παραμυθά ρε
πες ένα γεια στη λύπη που σου γεμίζει τα σωθικά
πες γεια στις φωνές του σατανά, αν το πιστέψουμε θα γίνουν όλα φωτεινά
γι' αυτό πες γεια στης ψυχής τα σκοτεινά
απ'τη γενιά της φρουτοπίας και απο τη μικρή Μελιά
θα'μαι παρών όσο ο Ρούχλας είναι λα
έλα να δεις αν είμαι αλάνι ρε στη μάπα μου μπροστά
είναι επιστροφή απ΄τη διαστροφή
το φάντασμα των ψυχοδράμα παγανιά έχει βγει
προς τη τελετή, α.χ. μ'αντοχή
από παιδί είμαι εδώ, τι να μου πεις κι εσύ
(Άυλος)
όψη που πάγωσε σαν ανάμνησης κραυγές, μπαρουτοκαπνισμένα σώματα
θανάτου άρωμα, βήματα πάνω από νεκρά κορμιά μεσα στο παρανάλωμα πυρός
για νύχτες, σκάλωμα, δυό λόγια πανικού μέσα στο τελευταίο αντίο
φως ατέλειωτο και ξάφνου σταματάει το κρύο
επιβάτες σ'ένα πλοίο, με κατεύθυνση τα Τάρταρα
πένθιμου σάλπισμα ηχεί στα αστικά αναχώματα, μόνο φυγής συναίσθημα
η ομορφιά της πόλης σαν θολή αναλαμπή σε μέθης ξέσπασμα
θύματα ξέφρενα σ'ένα λαβύρινθο με εκθέματα αποσύνθεσης
στολίδια μιας γενιάς τα αποκαΐδια
έχω μια έκφραση τέχνης, παγίδα, έλεγχος νοοτροπίας, σκέψης
άσκοπα παλεύεις να ανήκεις κάπου, να πιστέψεις
σ'εποχές στεγνές από χαρά κι αισθήματα
δρόμοι στο πουθενά, πιστοί στο τίποτα
επείγει κίνηση γι'ανάγκη για επαγρύπνηση
παρέμβαση, ήχος, τέχνη, εκτέλεση, ψυχο-επέλαση
σαν κύμα ωστικό ήρθε και σάρωσε σαν βόμβα στη Βαγδάτη τον εγχώριο
ήρθε και σάρωσε σαν βόμβα στη Βαγδάτη τον εγχώριο
(Αλλοπρόσσαλλος)
(...)
(Δ.Π.Θ)
άσχημη πόλη που όμορφα καίγεσαι, εκεί που απρόσωπη στέκεσαι
μέχρι την άκρη του κόσμου φαίνεσαι
βρωμάς σαν τα παιδιά σου μα δεν ντρέπεσαι
βαβυλώνια είσαι και λέγεσαι
πόρνη δούλη του σατανά πάνω απ'τη κόλαση φλέγεσαι
σιγά-σιγά γίνεσαι ό,τι σιχαίνεσαι
κάτω από τον μαύρο ουρανό σου βρέχεσαι, περιφέρεσαι, παραφέρεσαι
με βλέμα που πάγωσε στο φωτάγωγο ονειρεύεσαι
μπερδεύεσαι, κάπου κόλλησες πάλι και σέρνεσαι
μπαίνεις στα πλήθη και χάνεσαι, μ'αυτά ανακατεύεσαι
τώρα κοίτα να δεις τι μας ξημέρωσε
κέρασε φως την νύχτα μου και σάρωσε ό,τι είχαμε ως τώρα
αφήνω για ψεγάδια στο χάρο σε ορατή, μη ορατή
ό.τι συμβαίνει μέσα σε αυτή κυλάει στο χαρτί
το πόλεμο βρήκαμε τρόπο να μετατρέψουμε σε γιορτή
υπό την υποτροπή κάθε ταχυτατη διαδρομή είναι ανατροπή, τέλος δρόμου
χίλιες εφτά και μία νύχτες τρόμου
το ποιος στ' αλήθεια είμαι φαίνεται στο πρόσωπό μου
όμορφη πόλη, γύρω μου τόνοι μπετόν, άτελειωτοι δρόμοι
στέκεσαι μόνη, τι και αν μέσα σου κυκλοφορούν εκατομμύρια ανθρώποι
ακόμη, κινούμενη μοιάζει σαν να'ναι εκτός τροχιάς βαγόνι
07 κοινή λογική πως σε κάνει πιο δυνατό ό,τι δεν σε σκοτώνει...
