Greek HipHop Lyrics

κοιμάμαι στο ξημέρωμα , σαν νότες βινυλίου
κομπάρσοι σε μικρού μήκους ταινίες μαύρου αστείου
και όσο φέυγω το πλήθος από μακριά χαζεύω
η καρδια μου είναι ένα τρένο μάλλον θέλω να κατεβω
σαν ξεφέυγω, είναι τα ματια βουρκωμένα
graffiti ξεβαμμένα από αργό χρόνο και αίμα
μοιάζει ψέμα ,ποσο νωρίς φτάνει το τέρμα
η ζωή έινια ένα τραγούδι που ομως έχασε το θέμα
κι ας η αγάπη μοιάζει πουλιμένα σκισμένα
ρούχα, εγώ μοναχα τις ζητάω ένα βλέμμα
κλείνω τα ματια ή αφεθώ στα ξεχασμένα
άστεμε μονο μου να υπνοβατώ στο ψέμα
δεν θέλω να είμαι άλλο ένα πιόνι στη σκακιέρα
αύριο λένε ξημερώνει άλλη μια μέρα
μα εμενα όλα μου μοιάζουν ίδια στο κεφάλι μου
γι'αυτο γυρνώ ξανά στην μεθυσμένοι κάνει μου

σούπα τις νύχτες θα μας βρείς στον ουρανό σαν μελωδία
που γενάν τα πάρκα η κάποια πλατεία
σούπα για το όνειρο που βγήκε αληθινό wasted minds 302
η δικια μας ιστορία(χ2)

περνούν οι μέρες σαν σκηνές από ταινία
κάποιου παλαβού σκηνοθέτη φαντασία
και εγώ κομπάρσος ένα πλάνο στο σκοτάδι
σε μια στιγμή απτών παράδεισο στον Άδη
τώρα το πως και το γιατί δεν έχει ουσία
νιώθω καράβι που υπέστη ανταρσία
κάποιες στιγμές νιώθω σκιές να με κοιτάζουν
η τα παιχνίδια του μυαλού που με τρομάζουν
μοιάζουν με φελλό τα πιο τρελα όνειρα μας
και αυτά τα θέλω βγαίνουν μέσα απ'την καρδια μας
να ζεις να χάνεσαι στου δρόμου την σιωπή
και στα ατέλειωτα όλωμέθιστα σου βραδια
ακούω λόγια που κρατάνε μια στιγμή
μα βλέπω βλέμματα που ακούγονται για πάντα
γι'άυτο κρατα τα φτερά σου ανοιχτά
και μιλα και μιλα και μιλα με τα ματια

σούπα τις νύχτες θα μας βρείς στον ουρανό σαν μελωδία
που γενάν τα πάρκα η κάποια πλατεία
σούπα για το όνειρο που βγήκε αληθινό wasted minds 302
η δικια μας ιστορία(χ2)

Ήτανε χειμώνας του ογδόνταεννιά
ήταν μικρός και ήσουν μικρή είχατε όνειρα πολλά
είχες δυο ματια γλυκα, παλάτια πάνω στα μαλλιά
είχε αγγέλου μυρωδιά και μια ευαίσθητη καρδια
μια αγκαλιά μια πνοή για το πρώτο φιλί
εκεί γεννιέται ο καρπός τις αγάπης σε ένα παιδί
λίγα χρονια μετά με ένα αντίο πικρό
έμεινε μονο στο παγκάκι χαραγμένο σαγαπώ
το παιδί μεγάλωσε ήταν εννέα  χρόνον
ήταν η μονη ενώσει αυτόν τον δυο καρδιών
με μουσική, κάποιο ωραίο πρωινό
μια καρδια είπε αντίο χάθηκε στον ουρανό
ένα πιστόλι καπνισμένο, μια στοίβα χαρτιά
και από την άλλη μεριά μια δακρυσμένη καρδια
η εξηγήσεις σε κασέτες και παντού πανικός
η ιστορία βρήκε τέλος πλέον ήταν νεκρός.

Eρωτα αγάπη μου όνειρο και εφιάλτη μου
δη πρόλαβα λίγο πριν το τέλος να σε δω.
Eρωτα αγάπη μου όνειρο και εφιάλτη μου
σε ψάχνω στις σταγόνες τις βροχής στον ουρανό.
Eρωτα αγάπη μου όνειρο και εφιάλτη μου
ένα μοναχα αντίκρισμα από τα ματια σου ζητω.
Eρωτα αγάπη μου όνειρο και εφιάλτη μου
ποτε μου δη σου είπα το ποσο σαγαπώ.

Θα 'με ψυχή που στα χερια σου θα κρατάς
στο δάκρυ, το χαμόγελο που αναζητάς
όταν από τι αγάπησες θα πονάς
θα 'με εκείνος που θα λέει κρατα μην τα παρατάς
ζωγράφισες, μια σκέψη δακρυσμένη
την άγγιξες και όταν έσβησε θλιμμένη
νόμιζες,πως ήταν τελική η πτώση
μα εγώ είμαι εκείνος που φτερά σου είχε δώσει
μ ΄ακουσες και τι θλίψη σου μοιράστηκες
ήμουνα εκεί κάθε φορα που με χρειάστηκες
και όταν, μελαγχολήσει η καρδια σου
ναι είμαι αυτός που θα πια τα δάκρυα σου
κοντα σου, ως την τελευταία στιγμή
φωνή σου,ως την τελευταία κραυγή
η νύχτα, ως το τελευταίο πρωί
και ο ήχος, ως την τελευταία σιωπή
κρατάμε,(κράταμε) για να σε κρατήσω
δάκρυσε,(δάκρυσε) ισα θα δακρύσω
γίνε η σπίθα, η σπίθα για να ζήσω
η άφησε με στο χαρτί να ξεψυχήσω
θα με, αν θέλεις η απάτη
η αυτή που ψάχνεις η αληθινοί αγάπη
εσύ γίνε φωτιά το τέλος ένας ήχος
γιατί εγώ είμαι απλά ένας σου στίχος

Είδαν τα ματια μου πολλά και τόσα θα δουν ακόμα
πήρα χρώμα,χειμώνα για να σου φτιάξω μια εικόνα
πάνε τα χρονια, που ζούσα αληθινά
τώρα οι νέοι προτιμούν πορνεία και ναρκωτικά
όλα θα πάνε καλά και όλα θα 'ρθούνε ωραία
άμα βλέπεις πίνα μες στο δάκρυ, ξεχάσαμε τα σπουδαία
τώρα, που οι χιονάτη κάνει βίζιτες
και οι εφτά νάνοι γίναν είδωλα γι 'ανήλικες
ο peter pan, έγινε βαποράκι
και οδυσσέας δεν ψάχνει πια την ιθάκη
η αλίκη απ' τα μανιτάρια πήγε στα αλλα
φίλιωσε με την σκόνη και έγινε μοντέλο - πουτάνα
a ρε μάνα , περίμενα και εγώ να πάρο δώρα
μα ο ai βασίλης έγινε sponsor τις coca - cola
είναι μπόρα ,περνα , μαθαίνεις την αλήθεια μου
εγώ γουστάρω να την κάνω ως τότε στα παραμυθια μου

Χειμώνα φέρνει ακόμα ο μάγος τις βροχής
όση μιλήσανε γι 'αυτον ας δουν την γη
άκου φωνάζει ο δήλος πολεμιστής
οράματα, οράματα στις πόλις την σιωπή(χ2)

Έιναι παράξενος ο κόσμος αυτός και έτσι σαλεύει
σου δίνη ευκαιρίες σου παίρνει και σε μπερδεύει
αλητεύει και άλλοτε κάνει την κυρια
μα από μπάτσος πρωταγωνιστής σε τούτη την ταινία
παρωδία ,γίνανε όλοι στην πόρνη πόλη
δράκος λαβωμένος όμως πρόσεχε δαγκώνει
φιδιζώνει λαιμούς, ερωτική συνήθεια
ενίωτε νεκρή,τόσα είναι και τα παραμυθια
βλέπεις τώρα, δεν θα ακουστεί ότι και αν πεις
φαντάσου καλά τα άρπαξε με βρήκε ο λιμπερτείς
στην εποχή, που τίποτα δεν εκτιμάνε
τα στρουμφάκια γίναν μπάτσοι και ανηλικους χτυπάνε
και αν γελάνε, είναι που χόρτασαν το δάκρυ
το ξέρουν βαθιά μέσα τους δεν τελειωσε η μάχη
είναι μπόρα περνα μαθαίνεις την αλήθεια μου
γουστάρω να την κάνω ως τότε στα παραμυθια μου

Χειμώνα φέρνει ακόμα ο μάγος τις βροχής
όση μιλήσανε γι 'αυτον ας δουν την γη
άκου φωνάζει ο δήλος πολεμιστής
οράματα, οράματα στις πόλις την σιωπή(χ2)

Δεν θυμάμαι πως είναι να αγαπάς
το χρώμα τον μάτιον σου έσβησα με μιας καρδια μου,ξέχασες να τραγουδάς
μα δεν βαριέσαι εγώ θυμάμαι μονο
πως μοναχοι βγάλαμε τον δρόμο και όχι μονο
παραμόνο πεισμώνω γι'αυτό το δάκρυ που κυλάει που και που δεν μετανιώνω
και θυμώνω, με τις σκέψεις μου
είναι πολλά τα όνειρα, μα είναι δεμένα
μοιάζουν σταματημένα τρένα
δεν θυμάμαι εσένα δεν θυμάμαι κανένα
μα θυμάμαι το χαμόγελο που πήγε στα χαμένα
άσε την περνα , με προστάζει ο οδηγός
μα ο πολεμιστής δείχνει απέραντο φως
μην με αφήσεις εδώ κάτω ρε με τις κουφάλες, θα πεθάνω
πάλι την πένα πιάνω και τα χάνω
δεν θυμάμαι,δεν θυμάμαι πως είναι να μιλάς για ευτυχία
και άμα θέλεις μείνε μείνε ρε σου λέω
στο σχολειό, τελευταίο θρανίο
με μια τσάντα στη βροχή και μες το κρύο
αντίο, μαδημένη μαργαρίτα για να δω αν μαγαπάς γρηγορη κτύποι
γρήγοροι κτύποι τις καρδιας μια εικόνα
μια μπάλα ξεχασμένη, μια ζωγραφιά να μιλάς
μια χαρακιά σε ένα δέντρο τα παιχνίδια τις χαράς
μια σκέψη ξεχασμένη,σε έχω κριμένη
μα δεν θυμάμαι πως είναι γελάς..
Ρε φιλε , την ψυχή τους την άδεια
μα θυμάμαι ρε johny να ικετεύεις στα σκοτάδια
δεν θυμάμαι το γέλιο δεν θυμάμαι το κλάμα
μα θυμάμαι ρε τάκη, την σύριγγα την άδεια
δεν θυμάμαι, το όνειρο το παιδικό
μα σε θυμάμαι ρε νίκο στην άσφαλτο νεκρό
δεν θυμάμαι την μέθη, δεν θυμάμαι την ζάλη
μα θυμάμαι ρε 'συ θείο ποιοί τράβηξαν την σκάνταλη
δεν θυμάμαι...
πάλι νιώθω ότι πετάμε...

Δεν θυμάμαι πως είναι να ζητάς να σ΄'αγαπάν
όμως θυμάμαι τα δάκρυα σαν αίμα να κυλάν
ρε δεν θυμάμαι πως μια καρδια φτάνει στο απόγειο
όμως  θυμάμαι ρε μάνο τι περάσαμε στο υπόγειο
δεν θυμάμαι πατέρα πως χτυπάει η καρδια
όμως  θυμάμαι, εκείνη τι ζεστη σου αγκαλιά
δεν θυμάμαι πως είναι να χαρίζεις στοργή
όμως  θυμάμαι το πιστόλι που σου πήρε τι ζωή
δεν θυμάμαι παλιές αγάπες περασμένες
θυμάμαι τις νύχτες εκείνες τις μεθυσμένες
ξεχνάω την εφηβεία, νιώθω γερνάω
με ματια κλειστά σου αρχίζω και αγαπάω
σε θυμάμαι ρε μάνα γι'αυτό που δακρύζεις
την κάνη σου λοιπόν σταματα να οπλίζεις
εμενα δεν θυμάμαι και όλα τα καλοκαιρια
χάθηκαν στους χειμώνες κάπου εκεί ψιλά στα αστερια

Πέρασαν τα χρονια μου τα τόσο αγαπημένα
βρέθηκα στο τέρμα μα ξεγέλασα εμενα
πούλησα το δάκρυ μου σε ψεύτικες αγάπες
μονος μου ευθύνομαι για όλους τους εφιάλτες
κάθομαι και σκέφτομαι γιατί να μου συμβαίνει
άλλη νάνε εκμαλοτοι και άλλη ευτυχισμένη
πρόσωπα που χάθικαν που ήμασταν δεμένη
φίλο μου στα χερια μου να σβήνει να πεθαίνει
είδα, και κουράγιο μην μου δίνεις
σε είδα στο σκοτάδι σε έβλεπα να με αφήνεις
να με κρίνεις,για μια ζωή απούσα
πέρασαν οι νύχτες που για αγάπη εγώ ζούσα
ξεψυχούσα,στου μυαλού τα μονοπάτια
κάθομαι και πίνω πάλι γίνομαι κομμάτια
με τα ματια , να βουρκώνουν όσο πάει
πάλι η πένα στάζει το μελάνι ξεψυχάει.

Αντίο μεγάλη αγάπη μικρό μου δάκρυ
όνειρο που σε άλλαξα σε βάφτισα εφιάλτη.
Αντίο παλιέ εαυτέ μου μείνε στο χθες μου
πληγώνοντας μαθαίνω να γιατρεύω τις πληγές μου.(x2)

Ταξίδεψα βυθίστηκα και γνώρισα την λήθη
γεύτηκα από κοινό το γνωστό το παραμύθι
ήτανε όμορφο,μας έφτανε στο τέρμα
η κάθε στάση τις γραμμής έκρυβε και ένα ψέμα
για μένα, αλλιώτικο φεγγάρι
έκρυψα τον ήλιο σαν μια σκέψη στο συρτάρι
νοστάλγησα τους φίλους μου και εκείνη που αγαπούσα
εσένα αλήτισσα πανέμορφη μου μούσα
εσένα περίμενα στο παραμύθι φως μου
φαίνεται ξεστράτισες πριγκίπισσα του δρόμου
συνήθισα στην μοναξιά την άσπρη και το κρύο
με μια ψυχή τόσο βουβή,παρατημένο πλοίο
αντίο,(αντίο)και αέρα στα πανιά σας
και ήρθατε και ας φύγατε ,εβίβα στην υγεία σας
στερέψανε τα δάκρυα τελειώνει το μελάνι
τελειώσαμε,το γράψαμε και αυτό μας φτάνει.

Αντίο μεγάλη αγάπη μικρό μου δάκρυ
όνειρο που σε άλλαξα σε βάφτισα εφιάλτη.
Αντίο παλιέ εαυτέ μου μείνε στο χθες μου
πληγώνοντας μαθαίνω να γιατρεύω τις πληγές μου.(x2)